Skins

Jak w kilku słowach opisać brytyjskich kumpli (skins) ? To serial wulgarny, chamski, brutalny, nieprzewidywalny i niemoralny. Same wady ? Niekoniecznie. Świat nie składa się z samego piękna, dobra i różowych, latających obłoczków. Świat nigdy nie zamykał się w książkach, mądrych dyskusjach, sztuce i odczuwaniu. Świat jest brutalny. Każde nasze działanie wynika z jakiejś przyczyny. Wszystko się dzieje po coś. Czasem wybieramy zło zamiast dobra. Czasami dlatego, że tak jest łatwiej a czasami po prostu dlatego, że tylko wtedy czujemy, że żyjemy. Dobro i zło. Dwie strony, które mamy do wyboru ? Czasami nie ma wyboru, a świat nie jest czarno-biały. Szarości zalewają nas ze wszystkich stron.  Z wiekiem zaczynamy się uczyć kontroli nad własnym życiem i nad swoimi wyborami. Jednak kiedy mamy te 16, 17, 18 lat ? Pamiętacie jeszcze ten czas ? Bo ja pamiętam bardzo dobrze. To był okres w moim życiu, kiedy popełniłam bardzo dużo błędów i żyłam bardzo intensywnie. Może nie aż tak jak bohaterowie Skins, ale też byłam zagubiona. Jednak miło wspominam te błędy i błędziki. Teraz wiem, że już ich nie popełnię, ale jednocześnie czuję jeszcze ich smak i wiem, że dzięki nim dojrzałam do bycia taką kobietą, jaką jestem teraz.

Serial posiada obecnie 4 sezony i podzielony na dwie generacje. Pierwsza generacja to Tony, Michelle, Sid, Cassie, Chris, Jal, Effy, Maxxie i Anwar. Druga – Effy, Freddie, Cook, Pandora, Naomi, Katie, Emily, JJ i Thomas. Każdy odcinek ma w tytule imię jednego z bohaterów i chociaż jest mu poświęcony wplata też przeżycia innych bohaterów w sposób bardzo płynny i … no cóż grający na naszych emocjach. Przyjaciele zmagają się z wieloma problemami – własnymi rodzicami (o ile niektórych można tak nazwać), orientacją seksualną, uczuciami, szkołą, nałogami, miłością, nienawiścią, akceptacją samych siebie, zaburzeniami odżywiania, chorobami. Cała gama, prawda ? Nie napiszę które problemy dotyczą których bohaterów, ponieważ odkrywamy to z odcinka na odcinek sami.

„Znasz ten uśmiech Effy ? Mówi : Nie znasz mnie. I nigdy nie poznasz.”

Myślę, że serial też w jakiś przewrotny sposób uczy tolerancji. Mnie przynajmniej nauczył. Terapia wstrząsowa, ale prawdziwa i chyba skuteczna. Mnie osobiście fascynuje człowiek i jego zachowanie, dlatego studiuję psychologię. W Skins widzimy całą gamę charakterów, osobowości i indywidualności. Młodzi ludzie, którzy nie radzą sobie z problemami, olewani przez rodziców próbują o nich zapomnieć przez alkohol, agresję, narkotyki i seks. Nie potrafią poradzić sobie ze swoimi uczuciami, ze zbliżającą się dorosłością. Jedyną pewną rzeczą w ich życiu jest przyjaźń. Robią sobie nawzajem świństwa, ale zawsze do siebie wracają. Potrzebują miłości tak bardzo, że dają się ranić a także sami ranią. Jednak takie życie na dłuższą metę wyniszcza, rozrasta się jak rak i zamienia w piekło. Muszą to przetrwać. Muszą wyrwać się z tego błędnego koła. Kiedy dojrzewają, kiedy są na rozdrożu dróg biegnącego ku dorosłej przyszłość następuje w serialu finał danej generacji. Możemy tylko się domyślać na jakich ludzi wyrośli i jak wychowują własne dzieci. Miłość, Dobro, Akceptacja, Dom – to tego tak naprawdę szukają, chociaż nie zdają sobie z tego na początku sprawy.

Nie wiem, czy mogę komukolwiek polecać ten serial. Podczas oglądania czasami mnie odrzucał, obrzydzał, sprawiał, że się śmiałam i wyciskał też łzy. Zmusza do myślenia. Krzyczy – świat nie kręci się wokół twojego tyłka ! Rozejrzyj się i nie oceniaj pochopnie wszystkich tych ludzi, których mijasz codziennie na ulicy. Tylko głupi człowiek może uważać, że tylko on ma rację. Człowiek mądry wie, że każda istota to mały wszechświat, która ma własne życie, własne powody dla których zachowuje się tak, a nie inaczej.

Niech nikt nie traktuje tego wpisu jako recenzję. To moje czyste subiektywne uczucia spisane podczas oglądania tego serialu. To maleńki skrawek mojego światopoglądu i moich myśli.