Stało się! I’m Sherlocked.

Nie jestem jakąś wielką wielbicielką kryminałów i zagadek detektywistycznych. Książki Agathy Christie mnie nudzą, postać Herkulesa Poirota jest mi obojętna, a Sherlock Holmes? No cóż… czytałam kilka opowiadań i podobały mi się, ale to było całe lata temu. Proces dedukcyjny wydawał mi się fascynujący, genialny, ale jednocześnie lekko naciągany. Wydaje mi się, że wtedy byłam po prostu za młoda na twórczość sir Arthura Conana Doyle…
Teraz pora nadrobić te rażące braki w lekturze.

Jeśli chodzi o serial… podchodziłam do niego z wielką rezerwą. Po pierwsze – nie przepadam za przenoszeniem powieści, których akcja oryginalnie działa się sto/dwieście/tysiąc lat temu do współczesności. Takie rewolucje najczęściej kończą się fiaskiem. Ile nieudanych gniotów powstało z tego powodu? Naprawdę trudno policzyć. Po drugie – wszędobylskie hasła „I am Sherlocked” i „I believe in Sherlock Holmes” straszliwie mnie raziły i męczyły. Wiem, że jest jakaś moda na odkurzoną wersję Sherlocka, ale ileż można?! Litości! W pewnych momentach obawiałam się otworzyć lodówkę, żeby mi Holmes stamtąd nie wyskoczył. Widziałam nawet w metrze  przerobiony plakat filmu reklamujący amerykańską wersję Sherlocka Holmesa na hasło „I believe in…”. Nie przepadam za chwilowymi modami. Staram się je omijać, przeczekać i za jakiś czas ewentualnie, ostatecznie sprawdzić o co tym wszystkim szalonym ludziom chodziło. Po trzecie – jaka ja byłam głupia!!!

Ten serial to cudeńko dopracowane w każdym szczególe. Absolutny majstersztyk jeśli chodzi o aktorstwo, muzykę, zdjęcia, scenariusz, konstrukcję odcinka, obrazu i dźwięku. Sprawia wrażenie, jakby każda klatka filmu była przemyślana. Wymaga zastanowienia od widza, wysilenia jego szarych komórek nad wyjaśnieniem zagadki, która na końcu i tak okazuje się czymś absolutnie innym, zaskakującym ale niesamowicie logicznym niż zdołaliśmy sobie „wydedukować”. To nie jest serial dla ludzi, którzy oczekują bezmyślnej rozrywki. Ta rozrywka jest wysmakowana, pełna klasy i zmuszająca do zaangażowania.

Aktorzy są dobrani idealnie do swoich postaci. Wykonują naprawdę fantastyczną pracę na podstawie perfekcyjnego scenariusza. Od teraz na słowo Sherlock przed oczami będzie stawała mi twarz Benedict’a Cumberbatch’a i to już się nigdy nie zmieni. Podobnie jak z pozostałymi aktorami, ale to zdecydowanie Benedict jest tu gwiazdą i lśni najmocniej.

A propos pana Cumberbatcha… na filmwebie istnieje cały oddzielny wątek założony przez jakąś niezdecydowaną istotkę płci żeńskiej, która nie wie, czy oglądać ten serial,  bo główny aktor wydaje jej się strasznie brzydki.

OMG! Gdyby świat składał się tylko z pięknych i brzydkich… jaki to byłby nudny świat. Jak facet z takim błyskiem inteligencji w oczach może być uznany za brzydala? Dla mnie brzydota to zaniedbanie, lenistwo, brak ambicji i celu w życiu, głupota, brak tego czegoś w oczach, co mówi o inteligencji, bystrości, serdeczności (przecież to oczy są zwierciadłem duszy).  Poza tym każdy ma swój gust i zmysł estetyczny, a o tym się nie dyskutuje 😉

Polecam brytyjskiego  Sherlocka absolutnie wszystkim!